شعار زدگی سینماتیک/ در نقد عرق سرد- مازیار حمزوی

مسئله فیلم، مسئله فیلمساز نیست، نمی داند در مواجهه با آن چه کند، مستاصل و ملول است، فیلمساز درک صحیحی از مسئله ندارد.

از ورزش نمی داند، از خروج بانوان از کشور نمی داند، کم فهم است اما گزافه گویی می کند که همین موجب می شود تا در قامت یک ابر روشنفکر مدافع حقوق زنان ظاهر و شروع به شعار دادن و متهم کردن، زدن حرف های دست چندمی فمینیستی، ادعا های بزرگ کند و با سقلمه زدن به خط و مرزهای قرمز رفتاری جامعه (مثل نیاز های جنسی، همجنس خواهی و ...) سعی در فریب مخاطب دارد.

فیلم نامه چیزی جز تکه های بهم الصاق شده جراید ورزشی با تم شعار های حقوق بشری،دفاع از حقوق زن، NGEOها چیز خاصی ندارد، دست به الصاق برچسب به آدم ها می زند و بر علیه شعار های خود عمل می کند.

فیلم بر خلاف شعارهای فمینیستی، ضد زن است و مدام با جنسیت زدگی ترین لحن ممکن، شخصیت زن داستان را  به گرفتن رضایت سوق می دهد و از طرفی مرد را فقط فردی کوچک، حقیر و آمیزش طلب عنوان می کند.

شخصیت در فیلم نمی بینیم، فیلمساز به جای پرداختن به فیلمنامه، خلق شخصیت و روایت، درگیر شعار زدگی و روشنفکری تصنعی شده و از شخصیت پردازی و بسط داستان باز می ماند.

شخصیت های فیلم نه تنها به تیپ نرسیده بلکه شمای کلی یک انسان هم نمی توانند باشند، تمام شخصیت ها برچسب خورده از سمت فیلمساز بی هویت و بی رگ و ریشه اند، مقصود نه از ریشه و تبار بلکه بی ریشگی تفکری و شخصیتی است، فیلمساز در تمام فیلم مدام به دور خود می چرخد و در ایجاد کنش و واکنش و پی رنگ داستان ناتوان است.

فیلمساز در آخر به حالت تسلیم دست بلند کرده و در کلیشه ای ترین شکل ممکن بی هیچ نتیجه ای به پایان می رسد، این فیلم نه از نظر بازی چشم گیر است و نه از نظر پرداخت به مشکلات و معضلات جامعه زنان موفق است و در آخر با فیلمنامه ای در حد طرح مانده با شعار های بزرگ و سردرگمی و کلافگی به پایان می یابد.

عرق سرد فیلمی، ضد فیلم و ضد زن است، به کلام مدافع زنان و ورزشکاران زن، اما در تمام طول فیلم بر خلاف ادعا حس دیگری را از این ورزشکاران به مخاطب القا می کند.

* مازیار حمزوی، منتقد و فعال فرهنگی هنری