نوستالوژی دهه شصت و یک سوء تفاهم– کاملیا کاکی

دوره ای که بسیاری چیزها برتابیده نمی شد، خلاقیت اما موج می زد و برای ما که بچه بودیم، یکی از غرایب آن دوران که ناگهان از روزگار ما محو شد، تله تئاتر بود. بهترین تئاتر هایی که یک نوجوان می توانست دنیای خود را بر اساس آن بسازد.

بازی هایی بسیار زنده و جاندار و دنیایی که تو را در خود غرق می کرد. سوء تفاهم فیلمی از همان جنس است. از دنیای تله تئاتر های تلویزیونی و ماجراهای آن اما مثل بقیه تقلیدها نوستالژی تنها وجود آدم را زنده می کند ولی به خوبی اصل آن نیست.

سوژه هم کمی به "وقتی همه خوابیم" بیضایی تکیه داده است و از طرفی آن کجا و این کجا.

ما نسخه بتای یک سینمای ساختار شکن را می بینم. نسخه ای آزمایشی از آنچه می توان تئاتر در سینما دانست. هرچند که در این وانفسای بی فیلمی و بی هنری، وجود فیلمی چون سوء تفاهم که رنگی از هنر دارد غنیمت است.

اگر بخواهیم منصفانه نگاه کنیم دنیای سوء تفاهم پیچش های خوبی دارد. بازی مریلا زارعی بد نیست. هرچند به پای مژده شمسایی یا مهتاب نصیر پور نمی رسد.

داستان با روایت های سیال در مرز واقعیت و نمایش در رفت و آمد است. هر چند پایان بندی نمایش به سطحی ترین شکل ممکن سر هم بندی شده است.

انتخاب یک داستان جنایی هم، یکی دیگر از همان نوستالوژی هاست. داستان های پر مرگ و میر زیاد داشته ایم در سینما، اما پیرنگ جنایی یکی از بهترین پیرنگ های داستانی در سینماست که متاسفانه ما در این زمینه به شدت فقیر هستیم.

در حالی که در دهه شصت بسیاری از آثار تله تئاتر با الهام از داستان های اگاتا کریستی ساخته می شدند و با مرگ آن تله تئاتر ها این ژانر هم به فراموشی سپرده شد.

بدترین انتخاب کارگردان، انتخاب اکبر عبدی در نقش قاتل بود. دیدن اکبر عبدی بر صحنه کافیست تا فیلم از ژانر جنایی به کمدی تمایل پیدا کند.

این هنرپیشه قدیمی هم چیز تازه ای از خود نشان نمی دهد. تیپ همیشگی و خود را با صدایی تکراری و کمی چاشنی طنز به رخ مخاطب می کشد.

سایر بازیگران هم در حد تیپ باقی می مانند. در مجموع اگر طرفدار تله تئاتر بوده اید، اگر سینمای معما ساز را دوست دارید به دیدن سوء تفاهم بروید و کمی نوستالژی بازی کنید اما سطح توقع خودتان را پایین بیاورید.... پایین تر .... پایین تر...

* کاملیا کاکی- نویسنده و فعال فرهنگی اجتماعی