پنبه در گوش فولاد

برای اثبات این ادعا کافیست حضور رسانه ای این واحد صنعتی مهم در یکسال گذشته را مرور کنیم.

در عمل این مرور زحمت چندانی نخواهد داشت چرا که در سریع ترین زمان ممکن به رقم "تقریبا هیچ" خواهیم رسید.

در یک سال گذشته روابط عمومی این مجموعه نه مصاحبه و نه خبر درخور توجهی از عملکرد فولاد هرمزگان و مدیر عامل و دیگر مدیران آن در اختیار رسانه ها قرار داده و بعید به نظر می رسد رسانه ای نیز از نزدیک رنگ و روی این کارخانه و مدیرانش را دیده باشد.

البته تا اینجا هیچ تقصیری متوجه "گوش " این مجموعه نیست و با زبان و دهانی مواجهیم که مُهر خموشی خورده است و گویا این واحد کولرنشین نیازی نمی بیند تا اندک زحمتی به خود دهد و اندکی از نبرد کارگران و کارکنان با فلز تفتیده را بازتاب دهد.

روی دیگر عملکرد یا بهتر بگوییم "عمل نکرد" روابط عمومی فولاد هرمزگان نیز به بی تفاوتی مطلق نسبت به فعل و انفعالات اجتماعی و سیاسی مرتبط با این واحد اقتصادی باز می گردد.

در این بخش نیز ذکر یکی دو مصداق کفایت می کند.

اولین مصداق آن، انفعال نسبت به سخنان رییس مجمع نمایندگان هرمزگان در مجلس شورای اسلامی درباره فولاد هرمزگان است.

به گفته حسین هاشمی تختی، " صنایع استان هرمزگان خود را تافته جدا بافته دانسته و هیچ گونه مشارکت و مسئولیت اجتماعی ندارند."

وی ۲۳ مهر در یک نشست خبری افزود: " به عنوان مثال، کارخانه فولاد در اصفهان تیم فوتبال فولاد مبارکه را دارد اما فولاد هرمزگان با منت حاضر شده 100 میلیون تومان کمک کند."

این نماینده مجلس به صراحت هشدار داد: "هر چند به دنبال تنش نیستیم اما اگر همکاری نکنند درب این گونه صنایع که فقط برای استان هزینه ایجاد کرده و منفعتی ندارند را می بندیم."(ایرنا- ۲۳ مهر)

بدیهی و طبیعی است که افکار عمومی بعد از این سخنان منتظر توضیحات و شفاف سازی فولاد هرمزگان در بستر روابط عمومی آن باشند اما همان گونه که اشاره شد، گویی گوش پُر پنبه روابط عمومی فولاد هرمزگان اصلا این سخنان را نشنیده است.

توضیح و گزارش و پاسخی درباره حرف های مطرح شده از سوی نماینده مردم منتشر نشد و آن عملکرد "تقریبا هیچ" در این مقطع به هیچ مطلق رسید.

تقریبا همزمان با این سخنان، (۲۵ مهر) گروهی با عنوان کارکنان فولاد مقابل استانداری هرمزگان برای مطالبه حقوق صنفی خود تجمع کردند.

این عده به خبرنگاران گفتند: " در مجموع حدود ۷۰۰ میلیون تومان از سال‌های گذشته از این شرکت طلب دارند که تاکنون پرداخت نشده است."

این عده اظهار داشتند: همواره بین ارگان‌های مختلف سرگردان هستند و هربار پس از شکایت‌شان قرار شده مطالبات‌شان به صورت اقساط پرداخت شود اما از سوی شرکت فقط قسط اول پرداخت می‌شود و پس از آن فراموش می‌شود."

این اخبار هم به گوش روابط عمومی راه نیافت و در نتیجه برای این ادعاها نیز پاسخی منتشر نشد.

با توجه به مطالب اشاره اکنون می توان این پرسش را مطرح کرد که آیا بود و نبود این روابط عمومی ساکت و سنگین زبان و سنگین گوش تفاوتی دارد؟

به وضوح می توان دریافت که روابط عمومی فولاد هرمزگان خود را ملزم به هیچگونه واکنشی در تایید و تبیین مواضع و عملکرد شرکت و یا تکذیب گفته های مطرح شده نمی بیند.

جدا از الزامات رسانه ای و پاسخگویی به افکار عمومی، در چنین شرایطی جای آن دارد که مدیران ارشد فولاد هرمزگان حداقل از دلبستگی و وابستگی زیرمجموعه مدیریت روابط عمومی نسبت به منافع و مصالح کلان شرکت اطمینان حاصل کنند.

امیدواریم این بررسی و بازنگری، مدیرعامل و هیات مدیره شرکت را به نتیجه ای رضایت بخش برساند اما حقیقت آن است که چندان خوشبین نیستیم و بر این باوریم کارهایی مانند انتشار نشریه داخلی با بُرد و مخاطب محدود، کمکی به عبور از چالش های نه چندان کوچک این مجموعه نکرده و روابط عمومی نه تنها در کاهش بار سنگین فولاد کمکی نکرده، بلکه در شرایط فعلی خود به باری مضاعف تبدیل شده و هزینه های سنگین فرهنگی و اجتماعی و رسانه ای بر آن تحمیل کرده است...