صنعت خودرو سازی در بیرون از گود بازی

به گزارش شبکه اطلاع رسانی هرمز؛ به نقل از رفتارنیوز، نظام های سیاسی کشورها تا زمانی که بتوانند پاسخگوی نیازهای مادی و معنوی شهروندان خود باشند، دوام می آورند و اگر یک نظام سیاسی  از پاسخ به نیازهای مادی و معنوی جامعه خود ناتوان شود  محکوم به نابودی است در آن زمان نظام سیاسی جایگاه واقعی خود را از دست داده تغییر وضعیت می دهد و از حالت مطلوب به سمت جباریت سیر می کند.

تغییر ماهیت مقدمه بحران های مقبولیت، مشروعیت، مشارکت است. هر یک از این بحران ها به تنهایی قادرند توان هر دولت مقتدری را به تحلیل برده و از بین ببرد و در کوتاه مدت آن را از پای درآورده، فلج نماید چون در این هنگام دیگر شهروندان حاضر به مشارکت نمی شوند و تمایلی به استمرار وضع موجود از خود نشان نمی دهند.

هر کدام از این بحران ها به شکلی عجیب با اقتصاد کشورها ارتباط دارند اقتصاد یکی از عوامل اثر بخش در زندگی روزمره شهروندان بوده و میزان بهرمندی از امکانات رفاهی بخش های مهم در جوامع را برای تحمل وضع موجود و یا شورش در برابر سیستم سیاسی تشویق می نماید. حتی در بسیاری مواقع برای رده بندی شکاف های اجتماعی می توان گفت: شکاف اقتصادی بزرگترین سطح را در بین دیگر شکاف ها دارد و این بخش بیشترین سهم را در استقرار امنیت و ایجاد رفاه در جامعه دارد.

در میان شکاف ها اجتماعی بحران زا تاثیر این بخش از سایر موارد مشابه اثرش سریع تر نمایان می شود این شکاف می تواند بیشترین اثر را در معادلات سیاسی داشته باشد و حتی اثرات ملموس آن را در هنگامه های انتخابات در جوامع بهتر می توان درک نمود که موضوعات اقتصادی یکی از موثرترین دستاویزها برای تحریک و تشویق شهروندان برای مشارکت در بازی های سیاسی است، البته در جوامعی مانند ایران با توجه به نقش اصلی و اساسی که برای ایدئولوژی قائل می شویم، در ایران هم می توان با کمی اغماض، به این نقش اشاره نمود.

البته بیان این موضوع هرگز از اهمیت و جایگاه مباحث اقتصادی نمی کاهد و نمی تواند از ارزش و جایگاه اثر گذاری اقتصاد، چیزی را کسر نماید. اقتصاد را با میزان تولید محصولات مادی و خدمات ارایه شده در جامعه، را شهروندان یک کشور لمس می کنند. در واقع مباحث اقتصادی جزو بخش هایی است که در زندگی همه شهروندان در هر جایگاهی که باشند، قابل لمس است.

در بررسی های اقتصاد با توجه به حجم ارزش افزوده ای که بوجود آورده است، به میزان رشد و رونق آن پی می بریم. رشد اقتصادی و رونق تجاری در هر کشوری با سلامت سیاسی دولتمردان آن کشور ارتباط مستقیم دارد. دولتمردان در هر کشوری بدنبال ایجاد بسترهایی هستند که اقتصاد کشور خود را پویا سازند هر چند که عموما دولتمردان عاشق، ارایه آمار فقط از نوع مثبت روند رشد اقتصادی خود هستند حتی اگر شده باشد این ارقام را از زیر سنگ در بیاورند و یا مونتاژ کنند.

پویایی در اقتصاد حاصل رشد و توسعه پایدار در جوامع است و با اتکا به بیگانگان هیچ کشوری نمی تواند به رشد اقتصادی و توسعه پایدار برسد اگر چه دولتمردان یک کشوری بتواند درآمد ملی خود را با توسل به خام فروشی افزایش دهد و همانند بعضی از کشورهای خام فروش که درآمد سرانه آنها همطراز با کشورهای توسعه یافته، پیشرفته است، و ما هم در کشور خود در سال های آخر دوران پهلوی دوم در دهه ۵۰ شمسی با اتکا به درآمدهای نفتی این تجربه را لمس کردیم.

در حقیقت توسعه زمانی رخ می دهد که در همه وجوه اقتصادی، سیاستی، فرهنگی، اجتماعی؛ رشد داشته و این روند باید ادامه دار باشد و خصوصیت بارز این امر غیر منقطع بودن آن است. (البته نمی خواهیم به اعتیاد دولت ها به نفت اشاره کرده و یا مانند بعضی ها به بهانه درمان این بیماری، به جای فرستادن دولت به کمپ های درمان، به ترویج مالیات به هر قیمت و ترغیب دولت به افزایش آن دارند و جای آن در مقالی دیگر است) با توجه به موضوع مورد بحث در این مقال رشد صنایع در هر کشوری از نمادهای رونق اقتصادی و تجارت در آن کشور است، حال جایگاه این صنایع در کجای برنامه های رفاهی قرار دارند و چه جایگاهی در ایجاد ارزش افزوده در کشور دارند خود حکایتی دیگر است.

واقعیت این است که با ایجاد ارزش افزوده در حوزه اقتصاد، انباشت علم، دانش، ثروت و قدرت در آن کشور صورت می پذیرد. توسعه امری است که بخش اعظم آن متاثر از اقتصاد بوده و در ارتباط مستقیم با بطن جامعه است و بدون حضور و مشارکت شهروندان موضوعی مبهم و کلافی سر در گم است.

صنعت و تکنولوژی در هر کشوری نشان می دهد که آن کشور برای دستیابی به توسعه، در چه جایگاهی قرار دارد شاید باور این نکته که جوامع برای رسیدن به توسعه باید از پل صنعت عبور کنند برای مدیران کشورهای عقب مانده (جهان بدون شماره با  ارفاق جهان سوم یا به قولی دیگر جهان جنوب که همواره رویای شمال در سر دارد) سخت است، ولی امری لاجرم اجباری است.

اگر دولتمردان در کشوری نتوانند صنعت را بومی نمایند انتظار توسعه یافتگی داشتن یک امر خیالی بیش نیست. می دانیم انسان از روزیکه زندگی خود را در روی کره خاکی آغاز نمود شاید اولین بار به نقش اهرم که یک ماشین ساده است، در زندگی خود پی برد. با رشد و بلوغ عقل بشری شیوه نگرش او به محیط اطراف متحول گردید او به تاثیر و ترکیب ابزارها در پیشبرد کارهایش پی برد.

تاریخ پژوهان علم و صنعت، سر آغاز صنعتی شدن را از چرخش پره های توربین بخار می دانند و این بدین معنی نیست که آنها تلاش انسان برای اندیشه های صنعتی و ساخت ابزار برای سهل نمودن زندگی خود قبل از آن را قبول ندارند. چون انسان از روزهای آغازین زندگی خود ولو بصورت ابتدایی برای ادامه حیات خود دست به ابتکار و ساخت ابزار و تصرف در محیط اطراف خود نمود البته در ابتدا، صنایع بصورت ساده در زندگی انسان برای بر آوردن نیازهایش در سطحی کوچک، ساده، حتی در قالب یک امر شخصی و یا علاقه فردی شکل گرفت.

اما طولی نکشید که عزیر دردانه تمام جوامع گردید و تا آنجا پیش رفت، کشورها برای رسیدن به پیشرفته ترین و پیچیده ترین شکل صنایع نا خواسته وارد یک رقابت بی پایان شدند و هر چه جلوتر می رویم بر پیچیدگی و تاثیر گذاری آن در زندگی روزانه شهروندان افزوده می شود. اگر روزی هدف از صنعت و تکنولوژی در زندگی انسان ها برای مرتفع ساختن نیازهای ساده اش بود با گذشت زمان به یک ابزار رقابتی و برتری جوی تبدیل شد.

کار به جایی رسید که کشورها صنایع همدیگر را رصد نموده و همواره برای با خبر شدن از سیاست گزاری و دستاوردهای دولت های دیگر در این زمینه اقدام به جاسوسی می نمایند. جاسوسان صنعتی را برای رصد دایمی صنایع دیگر کشورها تربیت نمودند و چه بسیار طرح ها و صنایعی که قبل از حصول به نتیجه نقشه هایش به سرقت رفته و یا کشورهای دیگری همزمان به شکل پیشرفته تر و یا رقیب جایگزین آن محصول را ارایه بازار می نمایند.

در حقیقت سرعت تولید دانش امروزه اگر بصورت تصاعد ریاضی است، با توجه به حجم تولید کالا و خدمات می توان گفت: تبدیل علم و دانش به کالا و خدمات امروزه بصورت تصاعد هندسی است. اگر روزگاری به صنعت از دیدگاه یک ابزار نگاه می شد اما امروزه به یک نماد موثر برای توسعه ارتقا یافته است.

علم در پویایی و شکوفایی صنعت نقش اش مشابه گزاره های معلوم برای کشف گزاره های مجهول در معادلات چند مجهولی پیچیده است. با همدیگر رابطه مستقیم دارند و در واقع کشورهای پیشرفته کشورهای هستند که علم را به صنعت یعنی دانش را به ارزش تبدیل نموده اند. در میان همه شاخه های صنعت؛ صنایع خودرو سازی در رتبه صنعتی شدن اگر چه اولین نیست باید گفت جزو موثرترین ها در راه صنعتی شدن کشورها است. اگر در یک جامعه ای علم و دانش نتواند در زندگی انسان ها نفوذ کند وبال گردن شهروندان و جامعه شده و در گسترش عقب ماندگی کشورها به یک کاتالیزور موثر تبدیل می شود.

علم و دانش وجه تمایز انسان هاست و فن، هنر تبدیل دانش به وسیله و ابزار است اما صنعت وجه تمایز جوانع از همدیگر است. دانش،صنعت، جامعه سه ضلع یک مثلث طلایی جامعه مدرن می باشند. یک رابطه ناگسستنی در بین اضلاع این مثلث وجود دارد، که با حذف هر کدام، از این ترکیب، نظم موجود در جوامع به هم می ریزد. در واقع هدف از تحریر این مقال اشاره به نقش صنعت خودروسازی در کشور است.

که با یک بررسی کارشناسانه از پله اول آغازینش فاصله چندانی نگرفته و دور نشده است. هر چند که در اعصار مختلف با اقدامات کوچک دست به نوآوری و ایجاد تغییرات کوچک زده است اما به خاطر استفاده از رانت های بی حساب و قرق کردن بازار مصرف در داخل، شرکت های خودرو سازی هیچ وقت حاضر به بهبود و بهینه سازی محصولات خود نشده اند.

ما بعد از این مدت زمان طولانی که از عمر این صنعت می گذرد ولی نسبت به کسانیکه با ما آغاز نموده و یا از ما عقب تر بوده اند امروز صاحب یک اسم و رسم جهانی شده اند و حتی سهمی در بازار مصرف جهان دارند. امروزه ماشین ها بخشی از زندگی روزمره مردم جهان است. ماشین ها از کوچکترین و ساده ترین نوع آن اهرم ها گرفته تا پیشرفته ترین هایش چنان در تار و پود زندگی بشری رسوخ  نموده اند که گاهی جدا نمودن آنها از زندگی روزمره امری غیر ممکن و محال است. در گذر زمان ماشین های ساده روز بروز پیشرفته شده اند و تا آنجا که ربات های فرمانبر طراحی و ساخته شدند، صنعت و تکنولوژی با دانش و علم پیوند دیرینه ای دارند که همواره این ارتباط بصورت پلکانی و در موازات هم می باشند.

ماشین های ساده را ترکیب نمودند و ماشین های پیچیده بدون محدودیت متولد شدند. هر کدام از کشورها گوشه ای از کار را در دست گرفته و همگام با دیگران به جلو حرکت کردند. کشور ما در چندین دهه قبل همزمان با کشورهای دیگری که در حوزه صنایع خودرو سازی فعال هستند این صنعت را شروع کرد کشورهایی که امروزه به جایگاهی از صنعت رسیده اند، و دارای برند در سطح جهان می باشند و ما هنوز در آرزوی بومی نمودن یک برند هستیم حتی نه اینکه به خود زحمت بدهیم که برندی را طراحی کنیم و یک پلتفرمی را به دنیا معرفی کنیم.

در گذر زمان نتوانستیم همگام با دیگران حرکت کنیم. در بسیاری موارد تکنولوژی به یک امری مزاحم در زندگی ما تبدیل شده است بخصوص در جاهایی که متولیان کوتاهی نموده و از بازار رقابت عقب مانده اند امروز می خواهند که شهروندان تاوان این کوتاهی را بپردازند صنعت خودرو سازی ما تنبل و طفیلی بار آمده است و در بسیاری مواقع نمی تواند روی پای خود بیستد و این صنعت با توجه به خلا حضور و انحصار بازار بزرگ مصرف در داخل می توانست به جایگاهی بهتر از این برسد که نرسیده است.

اگر از دیگر صنایع فاکتور بگیریم امروزه  صنعت خودرو سازی یکی از نمادهای صنعتی بودن و توسعه در کشورها می باشد این صنعت از ظرفیت بالایی برای اشتغال و تولید سرمایه و ظرفیت بزرگی برای گردش مالی در جامعه دارد و چه بسیار کشورهایی که با اتکا به این صنعت به مراتبی از ثروت و مدارجی از رشد دست یافته اند. صنعت خودرو سازی در ایران با کشور کره استارت خورد ولی رفته رفته از هم فاصله گرفتند.

روند رشد و توسعه این صنعت در این دو کشور به یک شکل و به یک صورت رقم نخورد در ایران این صنعت در یک مرکز بازار مصرف داخلی ایستاد و دست به سوی اموال عمومی و جیب شهروندان دراز کرد ولی در کشور کره جنوبی رشد کرد و به بلوغ رسید و امروز صنت خودرو سازی در کره جنوبی برای سلایق مختلف محصول پیشنهادی و به روز دارد. اما در ایران اگر صنعت خودرو سازی یک صنعت ورشکسته هم نباشد یک چاه ویلی است که شاید با تزریق کل درآمدهای نفتی احتمالا شاهد یک تحولی باشیم.

برای جبران اشتباهات گذشته و قصوراتی که در این صنعت اتفاق افتاده، انتظار می رفت که حداقل این صنعت خودش را از دام صنعت پر خرج خودرو سازی کشور فرانسه جدا می کرد چون نقش کارخانه های خودروسازی فرانسه در عقب نگه داشتن صنعت خودرو سازی ایران در داخل بر کسی پوشیده نیست و محصولات صنعت خودرو سازی نتیجه اعتماد ما به آنها بود محصولات غیر استاندارد و خطرناک که با روح و روان شهروندان ما بازی می کند. سئوال اینجاست آیا آنها رویه قبلی خود را اصلاح و جبران خواهند نمود و آیا موجب انتقال دانش فنی به کشور ما خواهند شد یا همانند کما فی السابق رفتار خواهند نمود.

آیا فرانسوی ها بخشی از بازار فروش خود در دنیا را برای محصولاتی که در ایران می خواهند تولید (مونتاژ) کنند قرار خواهند داد. آیا این یک فرصت برای جبران عقب ماندگی های صنعت خودرو سازی ما خواهد بود و یا تمدید فرصت برای کشور فرانسه خواهد شد. آیا دانش ما دراین حوزه فقط محدود به وانت سازی انواع خودرو خواهد بود و ما صرفا هر خودروی که می خواهد باشد ما فقط وانت آن را تولید کنیم ولو این خودرو کمپرسی و کفی تریلر و یا خودرو کلاس فرمول یک و حتی ماشین آلات معدنی و راهسازی و نظامی  . . . باشد.

آیا متولیان امور توانمندی صنایع خودروسازی سایر شرکت های فعال در صنعت خودرو سازی کشورهای دیگر را هم مورد مطالعه قرار داده اند و آیا بدیل دیگری برای کشور فرانسه نبود. آیا وقت آن نرسیده از دستاوردهای فنی و دانش روز سایر شرکت های خودرو سازی دنیا حداقل به غیر از کشور فرانسه را تجربه کنیم ماکه قبلا میزان پایبندی و تعهد فرانسوان را در قراردادهایشان در این صنعت و حتی در صنعت نفت تجربه نموده ایم و با توجه به آن رفتارها آیا امروز باز هم باید به این کشور اعتماد کنیم یعنی واقعا تا این حد در اضطرار بوده و ناچار هستیم.

شاید هم فرانسویان متعهدتر شده اند و یا شاید هم دانش فنی روز خود را می خواهند به ما انتقال بدهند البته که بعید به نظر می رسد شاید هم حساسیت ما را می دانند و قلق ما را فهمیده اند. اما نباید آزموده را دوباره بیازماییم چون آزموده را آزمودن خطاست و ما در کارکردهای صنعتی و فرصت هایی که داریم از هر لحاظ محدود است و ما هیچوقت فرصت آزمون و خطا را نداریم.

انتهای پیام/